Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ : ΜΥΚΗΝΕΣ
Δώσ'μου τα χέρια σου, δώσ'μου τα χέρια σου,
δώσ'μου τα χέρια σου.
Είδα μέσα στη νύχτα
τη μυτερή κορυφή του βουνού
είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο
με το φώς ενός αφανέρωτο φεγγαριού
είδα, γυρίζοντας το κεφάλι
τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες
και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή
αρχή και τέλος
η τελευταία στιγμή
τα χέρια μου.
Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες , τη μοίρα μου.
Πληγωμένος απο το δικό μου χώμα
τυραννισμένος απο το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος απο τους δικούς μου θεούς,
τούτες τις πέτρες.
Ξέρω πως δεν ξέρουν , αλλά εγώ
που ακολουθησα τόσες φορές
το δρόμο απ' το φονιά στο σκοτωμένο
απο το σκοτωμένο στην πληρωμή
κι απο την πληρωμή στον άλλο φόνο,
ψηλαφώντας
την ανεξάντλητη πορφύρα
το βράδυ εκείνο του γυρισμού
που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές
στο λιγοστό χορτάρι-
είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές
πλεγμένο πάνω στην κακή γενιά
τη μοίρα μας.
Φωνές από την πέτρα απο τον ύπνο
βαθύτερες εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει ,
μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό
που χτύπησε τη γής με πόδια
λησμονημένα.
Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια
του άλλου καιρού , γυμνά .Μάτια
προσηλωμένα προσηλωμένα , σ΄ ένα σημάδι
που όσο κι άν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις
η ψυχή
που μάχεται για να γίνει ψυχή σου.
Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου
εδώ που σταμάτησαν οι μυλόπετρες.
Микены
Дай мне руки твои, дай мне руки твои,
дай мне руки твои.
Темной ночью я видел
высокие острые горы
и долину, залитую палевым светом.
Вдалеке, в стороне
камней тяжелая груда чернела.
Напряжена моя жизнь, как струна –
конец и начало
последнего мига
в руках моих.
Вязну в земле, подымая громадные камни;
все эти камни я нес, сил моих не жалея,
все эти камни нагие я полюбил, как мог,
ведь это камни судьбы моей вечной.
И ранит меня родная земля,
и терзает моя же рубаха,
и боги мои же меня побивают
моими камнями.
Знаю, боги не ведают, что творят; только я
это знал бесконечное множество лет,
от убийцы шагая к убитому, от
убитого – к воздаянию,
от воздаяния – к новым убийствам,
путаясь
в широких складках порфиры;
в тот вечер, когда мы вернулись,
нас встретили гневом эриннии;
в траве зачахшей
увидел я змей и гадов хитросплетенье,
ибо ими отмечена времени нашего
злая судьба.
Спящих камней голоса
в самом сердце уснувшего мира
помнят ритмы дневного труда, когда ноги,
забыв об усталости вечной,
землю нагую трамбуют.
Погрязли, погрузли тела в фундамент
иного мира. Глаза их немые
упорно глядят в одну точку,
которой не различить, не увидеть;
душа
сражается, чтобы стать твоею.
Вот и безмолвие хочет покинуть тебя
здесь, где времени жернова замирают.